Unë u rrita në një familje ku besimi tek Zoti ishte pjesë e përditshme e jetës. Që nga vogëlia, kisha frikë të thellë—saqë edhe të shkoja në shkollë ndihesha e mbingarkuar. Familja dhe mësuesit përpiqeshin të më ndihmonin, dhe ngadalë kuptova se Zoti nuk më krijoi për të jetuar e kapur nga frika. Ai donte që unë t’i besoja Atij.
Më vonë, kur humba një mik të ngushtë në moshën vetëm 18 vjeç, u trondita. Nuk e kuptoja pse jeta mund të mbaronte kaq shpejt. Në universitet, mbusha kohën me studime, punë dhe miq, por brenda vetes kisha humbur lidhjen me Zotin. Frika u kthye më e fortë dhe përpiqesha ta shmangja në mënyra jo të shëndetshme.
Me kalimin e kohës, kuptova se nuk mund të vazhdoja kështu. Përmes mbështetjes së bashkëshortit tim dhe mëshirës së Zotit, fillova të kthehesha tek Ai. Hapi pas hapi, fillova të lutem përsëri dhe gjeta një paqe që nuk mund ta gjeja askund tjetër.
Sot, jam mirënjohëse për jetën dhe qëllimin që Zoti më ka dhënë—si bashkëshorte, nënë, bijë, motër dhe mike. Më shumë se gjithçka, jam mirënjohëse për paqen që Ai vendos në zemrën dhe mendjen time kur i besoj Atij.
Albanian 
English