Unë u linda në një familje me madhësi mesatare, ku isha më e vogla nga të gjithë vëllezërit dhe motrat e mia. Nuk e mbaj mend që prindërit e mi të shkonin në kishë. Dija që kishte një Zot, por nuk e kuptoja sa e rëndësishme ishte të kisha një shtyllë shpirtërore mbi të cilën të mbështetesha.
Vetëm gjatë adoleshencës sime u bëra e vetëdijshme se ekzistonte një Zot plot dashuri, i cili dërgoi Birin e Tij të vdiste në kryq për mua.
Dija gjithashtu që kishte parajsë dhe ferr, dhe shpesh e pyesja veten: “Ku do të shkoj ditën që do vdes?” Rreth 42 vite më parë, duke marrë pjesë në një shërbesë në kishë, dëgjova mesazhin e paqes. E pranova Jezusin dhe e ftova të bëhej pjesë e jetës sime. Aty ndjeva sikur një barrë e rëndë më ra nga shpatullat. Po mbaja frikë, trishtim dhe turp. Por Zoti erdhi dhe më liroi. Tani kam gëzim, dashuri dhe jam një person i ndryshëm. Kur përballem me sfida, unë mund të shkoj te Jezusi dhe të mbështetem tek Ai për ndihmë.
Albanian 
English